Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2013

Axel Rudi Pell






Axel Rudi Pell (γεννημένος στις 27-6-1960)


Γερμανός κιθαρίστας της Heavy Metal. Παίζει κυρίως με κιθάρα Fender Stratocaster.
Εξαιρετικός στις μπαλάντες του καθώς και στις διασκευές πασίγνωστων ασμάτων της Rock & Metal μουσικής.
Ξεκίνησε με το συγκρότημα Steeler (1984-1988).
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, έπαιξε με drummers όπως τον Jörg Michael και Mike Terrana,
και τραγουδιστές όπως τον Jeff Scott Soto, Charlie Huhn & Rob Rock .

Έπειτα ξεκίνησε την πολύ επιτυχημένη σόλο καριέρα του(1989).
H σημερινή ομώνυμη μπάντα του, αποτελείται από τους :

Johnny Gioeli - vocals (1997-σήμερα)
Ferdy Doernberg - keyboards (1997-σήμερα)
Volker Krawczak - bass (1989-σήμερα)
Bobby Rondinelli - drums (2013-σήμερα)

Το τελευταίο άλμπουμ του Axel Rudi Pell είναι το Circle Of The Oath.
Kυκλοφόρησε στις 23-3-2012 στη Γερμανία και στις 27/3 στη Βόρεια Αμερική.
Το 2014 αναμένεται το επόμενο άλμπουμ του με τον τίτλο Into the Storm.

Συνολική καριέρα(δισκογραφία)

Με τους Steeler :

Steeler (1984)
Rulin' the Earth (1985)
Strike Back (1986)
Undercover Animal (1988)

Solo :

Albums

Wild Obsession (1989)
Nasty Reputation (1991)
Eternal Prisoner (1992)
Between the Walls (1994)
Black Moon Pyramid (1996)
Magic (1997)
Oceans of Time (1998)
The Masquerade Ball (2000)
Shadow Zone (2002)
Kings and Queens (2004)
Mystica (2006)
Diamonds Unlocked (2007)(cover album)
Tales of the Crown (2008)
The Crest (2010)
Circle of the Oath (2012)
Into the Storm (2014)

Compilations

The Ballads (1993)
The Ballads II (1999)
The Wizard's Chosen Few (2000)
The Ballads III (2004)
The Best of Axel Rudi Pell: Anniversary Edition (2009)
The Ballads IV (2011)

Live

Made in Germany (1995)
Knights Live (2002)
Live On Fire (2013)

DVDs

Knight Treasures (Live and More) (2002)
Live Over Europe (2008)
One Night Live (2010)
Live On Fire (2013)

Εχω φάει μεγαλο κόλλημα μαζί του,σας παραθέτω μερικά απο τα τραγουδια του που τα "έντυσα" φωτογραφικά, αν επιλέξετε να ακούσετε κλείστε το ράδιο.
Να ευχαριστήσω τον ανιψιό Μος για την πολύτιμη βοήθειά του,η ανάρτηση είναι αφιερωμένη σε αυτόν.

Axel Rudi Pell - All The Rest Of My Life



 Axel Rudi Pell - Silent Angel


Axel Rudi Pell - Don't Say Goodbye

Axel Rudi Pell - The Clown Is Dead

  Axel Rudi Pell - Broken Heart

Axel rudi pell - Your life


 Axel Rudi Pell - Forever Angel


Axel Rudi Pell - When a blind man cries


 Axel Rudi Pell - Dreams of passion


Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2013

Παραληρήματα .....







“How lucky you are!”, θυμάμαι μια Αμερικανίδα να μου λέει, αναφερόμενη στο γεγονός ότι ζούσα στην Ελλάδα. Βέβαια εκείνη αναφέρεται στο γεγογός ότι έπρεπε να ταξιδέψει τόσα μίλια, να σκάσει ένα σκασμό λεφτά προκειμένου  να «ζήσει» δεκαπέντε μέρες στο λίκνο του Ελληνικού τουρισμού. Να μαυρίσει κάτω απο την Ελλαδικό ήλιο, να κάνει βουτιές στα καταγάλανα νερά και να μάθει να κάνει παπάρα στη χωριάτικη. Ενώ εγώ, τα είχα όλα αυτά κάθε μέρα, όλο το χρόνο, λες και δεν υπάρχουν εποχές κι όλη η Ελλάδα είναι ένα ατέλειωτο Μυκονιάτικο καλοκαίρι. «Καημένη Γιολάντα!», σκεφτόμουν απο μέσα μου αλλά δεν ήμουν σίγουρος αν απευθυνόμουν σε εκείνη ή …σε μένα.
Βλέπω τις παραλίες που αδειάζουν, γυμνές πλέον από ομπρέλες και ξαπλώστρες, γεμάτες σκουπίδια. Τα μαγαζιά που έκλεισαν με μαύρες σακούλες στα παράθυρα λες και υπάρχει πένθος και μια Χώρα άδεια, μισοσκότεινη, ένα ολόκληρο πένθος, δίχως την οχλαγωγία, δίχως το πλήθος, δίχως την ακαταλαβίστικη μουσική κι ακούω το φυλλομέτρημα στα ταμεία μαζί με μουρμούρα και θυμηδία, σα από δυσανεσχετημένο νταβατζή. Και το Νησί, τα νησιά, τα άλλα μέρη και μια χώρα ολάκερη στο Τέλος του καλοκαιριού, σα αποκαμωμένη πουτάνα να κοιτάζει τους λεκέδες της βάρδιας επάνω στο γυμνό της σώμα. Με τι άλλο θα μπορούσε να παρομοιαστεί άλλωστε, όταν αφείδωλα επιτρέπεται στον κάθε  καταπιεσμένο ή υπερφίαλο τουρίστα να ξεθυμάνει τις καύλες του με το πρόσχημα του χρήματος το οποίο πετά αδιάκριτα στα μούτρα κι εσύ του κάνεις και τεμενάδες λέγοντας: Στις υπηρεσίες σας κύριε!
Πάντα δυο φορές το χρόνο, θυμάμαι με πικρό χαμόγελο την ταινία «Καλωσήρθε το Δολλάριο» και σκέφτομαι πόσο διαχρονική μπορεί να είναι για τούτη την πραγματικότητα.Καημένη μάνα που στέλνεις το παιδί σου να μάθει Εγγλέζικα, Γαλλικά, Ιταλικά και κάθε λογής ξένη γλώσσα για να μπορεί να γλυκογλείφει τα ξένα αυτιά, μα ξέχασες να του μάθεις την Ελληνική, τόσο που η γλώσσα του σκοντάφτει στο «Καλημέρα» με accent Νέας Υόρκης. Καημένη μάνα που έμαθες στο παιδί σου την «τιμή» του χρήματος μα δεν του ‘μαθες τι είναι η Τιμή, για να πουλιέται από μόνο του σα μωρή κορασίδα με την ύβρη της νιότης της. Μα δεν υπάρχουν ευτυχισμένες πουτάνες. Και θα έρθει ο καιρός, που κάθε ομορφιά θα έχει χαθεί και από τη μωρία των προηγούμενων ετών, το μόνο που θα απομείνει είναι μια κατακρεουργημένη ηθική κι ένας ύπνος δίχως όνειρα. Ή μήπως έχει έρθει ήδη ετούτη η ώρα;
Τούτο το λίκνο είναι το τελευταίο που θα πέσει, σα άλλη Βαβυλώνα όμως έχει όλους τους οιωνούς να πετούν πάνω από το κεφαλάρι της. Δίπλα της ολούθε, τα πάντα φθίνουν. Τα στρας από τα φτηνά μεσοφόρια άρχισαν να ξεφτίζουν και το πατσουλί, δεν επαρκεί πια να καλύψει τη δυσωδία της σήψης. Οι φωνές των νεκρών ακούγονται ολοένα κι περισσότερο, όμως τα νταούλια  καλά κρατούν δυναμώνοντας το τέμπο τους. Ποιος ακούει; Ποιος βλέπει; Τούτος ο πλεούμενος θίασος πεθαίνει μέσα στα ίδια του τα σκατά παρόλ’αυτά παρφουμάρεται σα φθισικιά πουτάνα, ανταλλάσοντας ξεδοντιασμένα χαμόγελα με πατρόνες και νταβατζήδες. Μονάχα κάποιοι βλέπουν την πανούκλα που ξέσπασε κι αφού χαρήκαν ότι είχε σε πληθώρα το αμπάρι, σα άλλους ποντικούς αναζητούν τον επόμενο κάβο για να κατέβουν. Στριμώχνονται όμως στο περίμενε κι αρχίζουν να καννιβαλίζουν ο ένας τον άλλον υπό τους ήχους μιας ορχήστρας φαντασμάτων.
Εκείθε τελειώνει το ταξίδι. Βλέπω τα απόκρημνα βράχια ήδη να ξεπροβάλλουν σα τα δόντια μιας Χάρυβδης και το πλοίο δε θα δέσει σε κανένα κάβο. Ένα μονάχα μένει: Μια βουτιά. Τουλάχιστον σα άλλος Οδυσσέας, έχω μια ύστερη ελπίδα να ξεβραστώ σε ένα νησί των Φαιάκων. 


Αναδημοσίευση από τον εξαιρετικό φίλο άνθρωπο
Ben Provis οχι για να εκμεταλλευτώ  την αξία των γραπτών του και να αποσπάσω σχόλια, απλά για να διαβάσουν όσοι δεν είναι επισκέπτες στο δικό του μπλογκ, γιατί μερικές σκέψεις πρέπει να ακούγονται ..........

ευχαριστώ Ben